Η διαχρονική χρήση του ιερού τεκμηριώνεται με μοναδικό τρόπο ιδίως από τα λατρευτικά κτίσματα, το ένα πάνω στο άλλο, που έχουν ανασκαφεί στην περιοχή του νότιου ναού. Το πρωιμότερο ανήκει στη μυκηναϊκή περίοδο και χρονολογείται από τα μέσα του 15ου αι. π.Χ. Ακολουθούν κτήρια με ευρήματα του τέλους της Εποχής του Χαλκού και των Πρώιμων Ιστορικών Χρόνων, μεταξύ των οποίων ένα κτήριο γύρω στα 700 π.Χ. όπου ήρθε στο φώς τμήμα ζωφόρου με πολεμιστές – μοναδικό δείγμα μνημειακής ζωγραφικής που κοσμούσε τον εσωτερικό τοίχο του ναού. Τον τελευταίο ναό αποτελεί ένα μικρό κτήριο της πρώιμης αυτοκρατορικής περιόδου θεμελιωμένο πάνω στα ερείπια του αρχαϊκού ναού. Στο κέντρο περίπου του νότιου ναού υπήρχε ένας ορθογώνιος χώρος κλασικής εποχής που αποτελούσε το άδυτο. Στο άδυτο του βόρειου ναού η ανασκαφή το 1976 είχε οδηγήσει στην αποκάλυψη του βωμού με μολυβδοχοημένο όρθιο ανδρικό ειδώλιο και όλα τα αναθήματα από την τελευταία χρήση του άθικτα κατά χώραν.