Antik çağda insanın doğayla olan ilişkisi, çok güçlü bir şekilde din üzerinden şekillenmekteydi. Gök gürültüsü ve şimşek gibi doğa olaylarının yanı sıra şafak vakti ya da ekinlerin olgunlaşması da ilahi güçlerle ilişkilendirilirdi. İnsanlar, her şeye kadir olarak algılanan bu güçlere doğanın gazabından korunmak ya da onun bereketini dilemek için dua ederlerdi.
